Persfoto’s: Een Q&A met Isabelle la Poutré

Nieuwe foto’s, waar let je op en hoe pak je het aan? Lees in deze Q&A hoe fotografe Isabelle la Poutré het aanpakt!

Wie ben je en wat doe je?
Mijn naam is Isabelle la Poutré en ik ben fotograaf en documentaire maker. Vaak werk ik langdurig aan een (foto)documentaires van een artiest. Dat deed ik bijvoorbeeld 2 jaar bij Typhoon en The Kyteman Orchestra en 4 jaar bij Jeangu en Xillan Macrooy. Hierbij leg ik niet alleen de optredens vast, maar juist ook ’the unseen’: het onderbuikgevoel dat zich achter de schermen afspeelt.

De afgelopen jaren werkte ik aan mijn documentaire Inside Aut die momenteel in de filmtheaters door heel Nederland draait. In deze coming of age film onderzoek ik of ik autisitisch ben. Even iets heel anders dan met artiesten werken, maar soms moet je eerst zelf met de billenbloot voor je weer een diepgaand document kan maken over iemand anders. Dat was een fijne en goede leerschool.

(Isabelle la Poutré)

Wat is voor jou als fotograaf fijn om van een band of act te weten voordat je een shoot met ze gaat doen?
Voor mij is het goed om te weten wat een band wil vertellen met hun muziek. Hebben ze bepaalde principes of statements. Zijn er bepaalde kleuren waar ze veel mee werken. Maar ook waar de persfoto’s voor zijn. Is het alleen voor de promo of ook voor het artwork. Daar zit wel verschil in. Daarnaast is het heel simpel vooral fijn om te weten met hoeveel mensen ze zijn. Zoiets maakt enorm uit voor de compositie.
En het belangrijkste voor mij is eigenlijk of de stijl die de band zoekt past bij mijn stijl van fotograferen. Ik heb een eigen beeldtaal en dit moet wel passen bij de band of act. Als je bijvoorbeeld een persfoto wil die in een goed uitgelichte studio wordt gemaakt, waarbij visagie etc. aanwezig is; dan ben je bij mij echt op de verkeerde plek. Maar als je zoekt naar een rauwe, pure en oprechte persfoto op een industrietrein of in een landschap; dan ben ik misschien wel degene die je zoekt.

Hoe verloopt een samenwerking tussen jou als fotograaf en de act waarmee je werkt? Worden er van te voren veel ideeën heen en weer gestuurd? Bijvoorbeeld in de vorm van moodboards?

De meeste aanvragen voor persfoto’s komen via instagram binnen. Dan vraag ik vaak of ze hun ideeën op de mail willen zetten en een moodboard te sturen. Zo krijg ik een inzicht in waar naar gezocht wordt.  Ik check ook vaak of de band heeft nagedacht over kleding. Bij sommige bands werkt het heel mooi als het één geheel is (K.O. Brass) en bij andere bands klopt het als iedereen aantrekt wat bij diegene past (De Staat). Vervolgens stuur ik vaak wat ideeën terug. Dit proces duurt niet super lang. Meestal voel ik al vrij snel of ik feeling heb met een act. Als de communicatie moeizaam loopt dan weet ik eigenlijk al: dit is geen match, hier gaan we niet uitkomen. Door de jaren heen heb ik wel geleerd daar naar te luisteren. Ik denk dat het voor bands ook goed is om naar hun eigen gevoel te luisteren. Je moet wel een klik (haha) hebben met een fotograaf. Zorg er wel voor dat dit op professioneel niveau is, want anders krijg je snel een soort ‘vriendengroep’ foto’s en dat wil je niet.

Verder heb ik tijdens de shoot vooral niet echt grenzen. Ik ga soms heel ver met mensen op plekken neer zetten om de juiste foto te maken. Ik geef dit ook wel van te voren aan, dus dat mensen zelf hun grens moeten bepalen als ze iets bijvoorbeeld niet durven of iets echt niet kan. Zo heb ik bijvoorbeeld een keer Jan Terlouw op 85 jarige leeftijd op het dak van de schouwburg gefotografeerd. 

Gedurende een shoot ben ik vaak heel stil, zeg ik weinig en laat ik mijn camera bewegen rondom de band of persoon. Dit is in het begin soms een beetje onwennig maar vaak pakt het uiteindelijk goed uit. Als mensen meer sturing nodig hebben dan geef ik die uiteraard. Maar ik laat dit wel organisch ontstaan. Dat werkt voor mij het best. Zolang iemand maar op de juiste plek staat en de houding goed is.

Leuk verhaal wel. Een aantal jaar geleden maakte ik een aantal keer persfoto’s voor Blaudzun. Hij is heel erg lang. Dus tijdens shoots stond hij altijd heel ver met zijn benen uit elkaar zodat ie kleiner werd. Of ik moest ergens op staan om groter te zijn. Daar moet je wel echt op letten als fotograaf of band, anders krijg je hele rare perspectieven.

Op wat voor manier doe jij je shoots? Maak je 1 reeks aan foto’s of maak je gebruik van verschillende soorten foto’s voor verschillende soorten media kanalen?
De band krijgt eigenlijk altijd een hele serie aan foto’s die ze vrij kunnen inzetten voor hun sociale media/website en als persfoto’s kunnen sturen naar optredens en festivals. Ik zorg er daarin voor dat het op alle mogelijke formaten een mooi beeld is. Ik vind het belangrijk dat een band genoeg keus heeft om op verschillende plekken foto’s in te zetten. Ik schiet dan vaak ook op meerdere locaties met een band en vraag ze om meerdere setjes kleding mee te nemen. Dan is er wat om uit te kiezen. Als je een akoestisch optreden doet heb je een andere vibe dan als je een groot festival speelt of een clubtour gaat doen.

Wat is een persfoto waar je het meest trots op bent en waarom?
Leuk verhaal wel. Mijn beste vriendin is Vera Bon en ik mocht een aantal jaar haar persfoto’s niet maken, omdat we te veel in de vriendinnen vibe terecht kwamen tijdens de shoot en je dan niet de juiste uitstraling neer zet als artiest. Afgelopen jaar heeft ze gewerkt aan haar EP “Zweven” en deze ging uitkomen op vinyl. Dit is natuurlijk wat je wil als fotograaf: dat je werk te zien is op artwork (en al helemaal op vinyl). Toen hebben we daar een goed gesprek over gevoerd. Zo van “Kunnen we dit inmiddels?”. We wilde er samen voor gaan. Uiteindelijk hebben we afgesproken om 1 dag te gaan shooten en te kijken of we het konden. Ik zei ook tegen haar “Als je het uiteindelijk niet tof genoeg vindt of de vibe te friendzone vindt, dan moet je dat gewoon zeggen. No hard feelings”. Gelukkig waren we in de tussentijd allebei zo keihard gegroeid dat de fotoshoot echt heel sick was. En nu ligt er een prachtige vinyl waar we met een heel tof team aan hebben gewerkt. Super trots.

Welke tips heb je voor bands en acts?

Vormgevers kiezen vaak voor een beeld dat prettig is om naar te kijken en iets dat er uit springt. Het is daarom slim om een opvallende persfoto te hebben. Zo maakte ik een keer een persfoto van De Staat met een hele blauwe look en deze werd eigenlijk altijd gekozen in magazines en in festival folders etc. Zo zorg je dat je als band extra in de aandacht komt. 

Nog een tip: Lees goed de voorwaarden van gebruik van de fotograaf en ga hier met respect mee om. Er zijn regels rondom naamsvermelding en hou je daar aan. Er wordt naar mijn idee vaak te makkelijk om gegaan met het gebruik van foto’s terwijl fotografie ook een kunstvorm is. Dit klinkt heel streng en ik wil niet met een vingertje wijzen, maar als ik zomaar jouw muziek onder mijn documentaire gebruik zonder je te betalen of het überhaupt te zeggen wordt jij ook niet blij.
Ik ben bijvoorbeeld heel bewust bezig met de uitsnede van een foto en als die dan ineens mega ingezoomd of vierkant (OF MET FILTER 🙁 ) op instagram terecht komt dan doet dat wel een beetje pijn. Bij persfoto’s kan je er niet altijd omheen dat een festival of zaal er mee aan de slag gaat en er een edit overheen maakt, daar moet ik me als fotograaf dan ook bij neerleggen. 

Waar kunnen we jou & je werk vinden?
Je kunt mij vooral vinden op instagram @isabellelapoutre en af en toe nog op facebook. Daarnaast kun je nu dus nog naar mijn documentaire Inside Aut in de filmhuizen van Nederland 😉
Voor mijn portfolio en tourdata kun je kijken op www.isabellerenate.nl 

Meer zien van Isabelle haar werk? Klik dan…. HIER!