Behind The Scenes: In de studio met Tricklebolt
Hey, Tim hier, gitarist van Tricklebolt. “Of ik eens een blogje wilde proberen? ”. “Tuurlijk, voor jullie wel, Poppunt Overijssel!”
Ja, wat denk je zelf? Wij van Tricklebolt grijpen natuurlijk elke kans voor schaamteloze zelfpromotie aan. Want we hebben een nieuwe plaat opgenomen! De 1e single kun je verwachten op vrijdag 13 september. BAM!
We gaan dit najaar eerst ontzettend lekker en veel spelen tijdens Popronde 2019. Onze nieuwe songs spelen voor grotendeels nieuw publiek op voor ons merendeels nieuwe plekken. Hier krijgen we mooi de tijd om onze nieuwe nummers in ons systeem te krijgen voordat ons album uitkomt rond maart 2020. Het is een album geworden met nieuwe inspiratiebronnen, nieuwe voorliefdes, nieuwe instrumenten, nieuwe ervaringen, nieuwe bezetting, nieuwe werkwijze.
Dat ging ongeveer zo:
September 2018
De eerste crappy WhatsApp audio’s vliegen heen en weer tussen Bastian (zanger/ frontman) en mij. Riffs en melodieën met inspiratiebronnen die dat voorheen nog niet waren voor ons, zoals bijvoorbeeld Indian Askin, Raw Flowers, De Staat, Soulwax, Donnerwetter, Motorpsycho & Doe Maar. Onze voorliefde voor bepaalde genres is overduidelijk aan het verbreden. Toch blijven we ondertussen betoverd door de simplicity en rauwheid van de ’70s songwriting en productie. Dat ongepolijste is wat we vooral zo tof vinden, het mag kraken en schuren, graag zelfs! Een soort oer-en gutfeeling’, lust for life. En ja, ook Iggy Pop & The Stooges kwam in onze playlists terecht, heerlijk!
In de repetitieruimte zoemt steeds de vraag rond: “Hoe en wat de fuck moet Tricklebolt gaan zijn op een volgend album?” We zijn supertrots op onze eerste plaat, maar we gaan niet twee keer hetzelfde uitbrengen. Ons dilemma: willen we het 70’s karakter wat we steeds zo stevig mee gevrijd hebben echt volledig uitbuiten en daar ons ding van maken? Denk aan de werkwijze en het imago van DeWolff, compleet analoog, vintage en DIY. Bazen. Dit heeft in 2019 blijkbaar nog steeds (of opnieuw?) z’n charme en inspireert ons enorm. Of, hoe vet zou het zijn als we in plaats van een pure ‘70s throwback, iets nieuws kunnen creëren. Kunnen we dat?
September 2018 – November 2018
Onze drummer/ koffiezetapparaatreparateur/ ober/ chauffeur en de Man (niet de Money, denk ik) van “Money & the Man” Ymte geeft aan te stoppen met Tricklebolt. Een kwestie van drukke agenda’s van twee bands tegelijk. Ymte gunt ons een drummer die zich wel fulltime kon inzetten in schrijven en performen met Tricklebolt. Een begrijpelijke keus, shit man, maar nog steeds goede maten en iedereen houdt van elkaar. Shoutout to Koekkie voor de afgelopen jaren xx.
Onze nieuwe bezetting is vrij snel weer compleet met ex- Automatic Sam drummer Lars Spijkervet! Echt een fucking beest achter de drums. Ik heb nog nooit iemand consistent een hele set zo hard zien slaan, het (s)loopt echt als een stoomtrein door.
November 2018 – Januari 2019
We waren er eerder al achter gekomen dat ‘met z’n allen’ schrijven gewoon niet opschoot. Vanaf halverwege november nemen Bastian en ik onze opgespaarde ideeën thuis op met interfaces, puur als demomateriaal waarin de songstructuur duidelijk wordt en waarin we kunnen knippen en plakken. Begin december hebben we zo’n vijf songs kant en klaar liggen als Logic demomateriaal waarmee we in januari 2019 aan het repeteren gaan met de band. Wat we in de studio dan nog overhoop willen gaan gooien, zullen we dan wel weer zien.
Februari 2019: Studiotime!
We duiken de Galloway Studio in Nijmegen in voor het eerste opnameblok van vijf songs, met studiowizard/producer/mixer Sebastiaan van Bijlevelt. Galloway zit in een grote, oude fabriekshal met daarin knetterveel cultuur. Je kunt echt op ontdekking gaan hier: Circusdoek-makers, zeefdrukkerij, studio, circusvereniging. Volgens mij woonde er zelfs iemand in een soort boomhut, ergens tussen het pand en de parkeerplaats.
Op een dag worden we om 11:00 u ‘s morgens bij binnenkomst in de centrale hal verrast door een giga bijeenkomst van de locale carnavalsvereniging. De tering zeg…. ook goedemorgen.
Bijkomend voordeel van deze grote hal: overdekt barbecuen, yeah!! Een plaat maken is duur, bier is duur, geld voor fancy etentjes hebben we niet. Dus hoppa, skottelbraai van pa en ma achterin de Tricklebus, boodschapjes mee (“ja mam, ook sla,”) en voilà!
Het opnemen hier bij Galloway is iets wat ik lang ga onthouden. De studioruimte zelf is heel open, chill, heeft charme. Gitaar, bass en drums tegelijk, zonder click. We merken dat we dan meer ‘samen’ spelen, elkaars energie oppikken en samen de vibe van dat moment maken. Dàt wordt op de plaat geknald.Zo af en toe verlies ik bijna mijn koptelefoon omdat ik niet stil kan staan.
In 5 dagen ronden we 5 songs bijna volledig af. Alle instrumentale takes, alle vocals en bijna alle overdubs. Over die dubs gesproken: die hebben ons nieuwe album een speciaal tintje gegeven. De studio heeft zo’n shitload aan vette instrumenten, effectpedalen en synthesizers; daar konden we gewoonweg niet ‘niks’ mee doen, wat uiteindelijk flink bij heeft gedragen aan het vinden van een nieuwe ‘more than 70’s’ sound.
Producer Sebastiaan: “tja, we kunnen een pure 70’s replica maken, wat tof is, maar we kunnen ook proberen een eigen geluid te creëren. Jullie hebben de songs, die staan, laten we daar gewoon lekker mee aan het kloten gaan en ons niet te veel vastbinden op een ideaalsound die al eens is gemaakt”.
Het ‘totally strictly 70’s ‘scenario gaat vanaf dat moment overboord en we gaan ontdekken. “Wat staat hier?” “Hoe klinkt deze?” “Hmm… beetje ongebruikelijk voor onze sound denk je niet? “Nou, dan vooral proberen dus!” Sebas (Sebastiaans roepnaam na 2 dagen) is een super creatieve man, die echt sounds en ideeën bij ons nuchtere Sallanders naar boven haalt die ons eerst véél te crazy leken. Overigens is Sebas ook een mega mondharmonica baas! Op de track ‘Sunday’ staat een puik staaltje western. Ook Kathy, de stagiaire in de studio, heeft nog een paar lekkere zangpartijen opgenomen, op de tweede single: Atlantis.
Dat we ons maar vijf dagen kunnen permitteren beperkt ons enigszins, maar hey, there’s more to come.
Overigens zijn vijf dagen achter elkaar in de studio ook lang genoeg om op elkaars lip te zitten. Iedereen moet (en mag ook) z’n plasje doen over een nummer, een partij of zelfs één maatje, maar dan worden we elkaar ook wel eens zat. Dan moet je even uit die snelkookpan stappen. Zo af en toe gaat een van ons dan maar even alvast een tosti maken, ook al had ‘ie nog geen honger. Vervolgens gaan we dan gewoon een keer een avondje stappen in Nijmegen, iedereen weer happy, slapen we in de studio en is alles weer goed. Al worden we de volgende ochtend véél te vroeg gewekt door Lars die dolgraag wat Moogtracks wil opnemen. Oké…. fijn Lars.
Foto door Dirk Hoogendoorn-Moens
Mei 2019: Tweede keer studiotime!
Tussen het eerste en tweede blok in schrijven we nog zo’n 5 á 6 nummers. Het hele proces dus nog eens opnieuw; preproductie, repeteren, opnemen… Maar deze keer wel iets sneller, we hebben er zin in! En ook haast trouwens… Ja, je hebt ‘m door: na 5 jaar als rockband kun je dus ongeveer 10 dagen studio bekostigen. Rock ’n roll!!
We nemen de basistakes (gitaar, drums, bas) vlotter op zodat we aan het einde van deze tweede studioweek meer tijd kunnen besteden aan overdubs, laagjes, gekke sounds, waarvan we in de vorige sessie hadden ontdekt hoe vet ze waren, maar waar we toen eigenlijk te weinig tijd voor hadden.
Door een vrij grote opnameruimte was er veel mogelijkheid om veel samen te spelen, te jammen en te improviseren. Dat leidt tot mijn hoogtepunt van dit hele opnameproces, namelijk de laatste track: I’ve Seen Skies. Er lag al een hele tijd een op zichzelf heel vette riff, waar we verdorie maar geen nummer van gebreid kregen zonder dat het z’n kracht verloor. Maar ja, die plaat moesten en zouden we toch echt volspelen.
“Als we nou gewoon met z’n allen tegelijk in de opnameruimte gaan staan, die riff spelen, opbouwen en gewoon jammen tot we het zat zijn?” Ook Sebas is enthousiast en komt erbij zitten om live wat effectpedalen aan te slingeren. Met z’n allen in die ruimte, ontzettend die live-vibe pakken, één take, niks aan gefixt. Volgens mij staat deze one-taker ook nog ergens op beeld op onze Facebook. Een teringherrie van jewelste, maar man wat intens! 10 pedalen voor m’n neus die gewoon allemaal ergens in die jam ‘aan’ moeten. Deze take sta ik headbangend op te nemen. Oja, ook Lars verliest zijn koptelefoon ergens halverwege. Mijn vetste studio ervaring so far: Magisch.
Foto door Dirk Hoogendoorn-Moens
September 2019
Het is nu precies een jaar nadat we begonnen zijn met ideetjes uitwisselen. Waar staan we nu? De files zijn over en weer gestuurd naar Yes Master Studios, in Nashville, voor een puik staaltje mastering! Inmiddels is alles binnen en zijn we ontzettend blij met wat we hebben. Als je de plaat hoort, hoor je dingen die niet perfect zijn en dingen die fout gaan, maar we er toch op hebben laten staan. Ik ben happy dat we heel erg in het moment zijn gaan leven.
Ik heb het idee dat de manier van opnemen ons rauwe genre wel goed ligt en dat we het hoogstwaarschijnlijk in de toekomst weer zo aanpakken. Je laten inspireren in de studio en dingen los durven laten. Als ik de plaat nu terugluister beleef ik het haast weer overnieuw. Met wie of waar, zal nog wel lang een raadsel blijven, daar gaan we nu nog niet over nadenken, genoeg andere dingen die eraan komen.
Terwijl je dit leest zitten we namelijk hoogstwaarschijnlijk in de oefenruimte, een popronde setje erin te beuken en te bedenken hoe we jou online flink gaan spammen met onze releases.
De eerste komt al snel, 13 september, BACKBITE!
Ik denk dat we deze zelf zouden omschrijven als: een furieuze snelwegtrack waarbij je moeilijk stil blijft zitten. Zulke heavy uptempo rechttoe rechtaan nummers blijven altijd tof om te maken.
Inhoudelijk slaat de song op het leven in een klein gehucht en het bedrukte gevoel van roddels die zich razendsnel kunnen verspreiden bij alles wat je doet. (Helemaal wanneer je haar iets langer dan gemiddeld is…)
Er komt ook nog een clipje bij! Ik kan er nog niet zoveel over vertellen, maar we hebben onszelf in ieder geval niet al te serieus genomen.
Waarschijnlijk droppen we ergens rond begin november een 2e single, met clip. Next level, dat is echt het gekste wat we ooit van onszelf op beeld hebben gezet. Je lacht je slap, wij kunnen écht niet wachten!
Ontzettend tof dat je de tijd hebt genomen dit Trickle-epistol door te nemen. Hopelijk zien we je ergens in het land tijdens Popronde 2019.
Ciao!
Alle foto’s in dit artikel zijn geschoten door Dirk Hoogendoorn-Moens.
Over Behind The Scenes:
Met ‘Behind The Scenes’ geeft Poppunt Overijssel bands de mogelijkheid om hun verhaal te delen over wat het publiek normaal gesproken niet ziet. Blogs geschreven vanuit het perspectief van de band zelf, voor een ongefilterde inkijk in het artiestenleven!